Dag 51 Santiago – Dinsdag 20/6 samen

Van die dag samen in Santiago weet ik niet veel bezienswaardigheden meer, behalve dan Lucas.

We didn’t take the small room with a big bed, die Lola ons zo begripvol had toebedacht. Lucas had van iemand gehoord dat het er zó heet was geweest, dat ze er niet hadden kunnen slapen.

En het was heet geweest, die dag. Dus onze eerste nacht samen sinds 50 dagen brachten we door in een kamer met 8 andere beslapen stapelbedden. (Geloof ik).

Maar ergens op de dag bevonden we ons ineens met z’n tweeën in de grote badkamer. Die op slot kon. Op een tijdstip dat er geen rushhour was voor douche of WC. Ik was verbaasd, hoe wij elkaar gegund werden. Ineens. In de badkamer. Elkaar aankijken. Het slot op de deur zien. Sluiten. Echt. Voor ons. Onhandig, met ons nieuwe blote vel. Nieuwsgierig verbaasd verlegen verheugd. We hadden de tijd. Niemand kwam ons storen.

De hele dag hadden we de tijd. We liepen langs de plekken die Lucas al ontdekt had. Zelfs een plek die ík al ontdekt had: het kleine parkje waar ik uit de bus gestapt was. Daar gingen we zitten en ging ik vertellen en telkens als ik dacht dat ik te veel verteld had, keek ik naar hem en zag ik hem aandachtig zijn, m’n woorden proeven. Ik wist niet dat ik zo haastig was geweest in het zoeken naar de kern van m’n verhaal, zodat ik het kon vertellen in de toevallige tijd die ik had.

Och, wat hadden we een tijd herwonnen. Om in en tussen onze woorden te verwijlen. Om de beelden er zachtjes tussen te vleien.

Dit bericht is geplaatst in Pelgrimstocht. Bookmark de permalink.