Pelgrimsdagboek

Op 30 april 2017 vertrok Lucas om op 1 mei 2017 in Irún te beginnen aan z’n pelgrimstocht naar Santiago. Hij hield een dagboek bij, van z’n avonturen, vanaf dag 1. En ik deed verslag aan m’n vrienden van het uitzwaaien op dag 0:

Lucas z'n eerste schreden op het pelgrimspad

ha lieverds,

daar gaat hij, de schat. “Daar zie ik de eerste schelp al!” riep hij monter uit. Hij is blij met z’n rugzak. Blij met dat alles er in paste. Blij dat hij zo’n oud pad gaat lopen. Halverwege het station verzuchtte hij ook al:”Wat een klere-end. Ik heb geen zin meer.” En op het perron heb ik lekker lang tegen z’n witte T-shirt-buik aan gestaan. Gewoon omdat het kon. (Iemand zette toen heel lief deze muziek aan in m’n hoofd. En ik was niet jaloers deze keer, op de achtergrondzangeressen die mochten zingen met iemand die zo zong, omdat ik wist dat ik het was nu. In dat gevoel.)

En toen zat hij in de trein en ging hij op pad. En moest ik erg huilen. En dacht ik ook meteen een heel eind te gaan lopen.

Maar toen ging ik naar huis, om de stokrozen die bijna m’n deur in kwamen gelopen, weg te halen en naar Marga te brengen. En toen gingen we grootse dingen doen in haar tuin. Dingen die ze eigenlijk al had willen doen toen ze hier kwam wonen (dat is al 20 jaar denk ik). Terwijl er brandweerwagens naar de brand in de Overveense duinen reden. En er enorm luide motoren langs het huis reden.

Dat vond ik ook weer lief van de wereld. Dat ze het grootse tumult voor me deden. Terwijl ik zag hoe Marga steeds gelukkiger werd in een klus waar ze zo lang tegenop had gezien.

Dat was dag 1! Ik was nog met een heel ander mailtje aan je bezig,  maar deze moest eerst hoor. Dat jullie weten van het begin van de reis.

Love you to bits!

kusjes,

Joke

Dit bericht is geplaatst in Pelgrimstocht. Bookmark de permalink.